Sunday, July 01, 2012

राणीसाहेब...


आज राणीसाहेबांचा काही वेगळाच थाट होता. सकाळी त्यांनी आपल्या अलिशान पलंगावरूनच डोळे
किलकिले करून घरात चालू असलेल्या धावपळीचा अंदाज घेतला. तसं त्यांच घरात अगदी बारीक
लक्ष असे. कागदाचा छोटासा कपटा सुद्धा त्यांच्या दृष्टीस पडला की त्या अस्वस्थ होत असत. मग
कधी तो स्वत: उचलून त्याची विेल्हेवाट लावत असत. नाहीतर इतरांना करायला लावत असतं. आज मात्र त्यां कागदाच्या कपट्याचा त्यांना त्रास होत नव्हता. आज त्यांना कसलाच त्रास होत नव्हता.

आपल्या पलंगावरूनच आज त्या सगळ्या घाराचा कारभार बघत होत्या. घरातल्या इतर व्याक्तिंच्या 
धावपळीकडे मात्र त्या चोख लक्ष ठेवून होत्या. आज जेवायला आपल्याला काय हव, कय नको ह्याची 
यादी त्यांनी जवळपास सगळ्यांनाच पडल्या पडल्या सांगितली. राणीसरकारांची जेवणाची फ़्रर्माईश 
आज काही वेगळीच होती. राणीसाहेबांचा हुकूम ऎकून घरातील लोकांची अगदी धावपळच उडाली. 
सगळे तयारीला लागले.

आजचा दिवस खरच राणीसरकारांसाठी कहितरी वेगळा होता. सकाळी लवकर उठून अंघोळ करुन तयार होणाऱ्या राणीसरकार १०.०० वाजून गेले तरी उठण्याचे नाव घेत नव्हत्या. त्यांच्या तब्बेतीची चिंता जरा घरच्यांना लागली. पण आजरी असल्याची काहिच चिन्ह नव्हती. मग आज राणीसरकारांना झालय तरी कय? हा प्रश्न घरातीन सगळ्याच मंडळींना सतावत होता. पण राणीसरकारांना आज त्याची पर्वा नव्हती.

सकाळी उठल्या पसून बडबड करून सगळ्यांना कामाला लावणाऱ्या राणीसरकार आज मात्र कुणाशीच 
कहिही बोलत नव्हत्या. घारातील मंडळी आपल्या पलंगाजवळ येऊन मुद्दाम आपल्याशी कहीतरी 
बोलण्याचा प्रयत्न करत आहेत हे त्या ओळखून होत्यी. आज त्यांच कुठे आणि काय विनसलं हेच 
कुणाला समजत नव्हत. कुणी बोलायला येत आहे हे पाहून त्या सरळ कुस बदलून परत झोपल्याचं 
नाटक करत होत्या.

पडल्या पडल्या त्या इतर लोकांची धावपळ मात्र बघत होत्या. घरच्यांच्या सगळ्यांच्या अंघोळी झाल्या 
तरी त्या अजून झोपूनच होत्या. आज त्यांना स्वत:च आवरण्याची कसलीच घाई दिसत नव्हती. 
घरातील वळदळीकडे त्यांचं लक्ष जरी असलं तरी आज अपणहून त्यांनी कुणाची चैकशी सुद्धा साधी 
केली नाही. साफ सफाई करण्यासाठी येणाऱ्या मावशींन पासून ते शेजार पाजरच्या बायकांची त्या 
आपणहून चौकशी करत असतं. आज त्यांची अपुलकीने चौकशी करण्यासाठी सुद्धा राणीसरकारांनी 
आपला पलंग सोडला नाही. सगळ्यांनाच चुकल्या चुकल्या सारखं वाटत होतं. आज राणीसरकांनी 
जवळ जवळ सगळ्यांशी अबोलाच धरला होता म्हणा नं.

एरवी लवकर उठून आंघोळ करून त्या देवाचं म्हणायला बसत असत. देवाला धूप दाखवून त्या 
घंटानाद जेव्हा करतात, तेव्हा सगळ घर प्रसन्न होतं. आज देवाला पण चुकल्या चुकल्या सारख 
वाटत असणार हे नक्की. 

स्वयंपाघरात तर त्या जातिने लक्ष घालत असतं. आज कुठली भाजी शिजते आहे, पोळ्या कशा होत
आहेत, हे त्या अगदी जातिने बघत असत. आज मत्र काहितरी वेगळच घडत होतं. जणू आज 
सगळ्याच कामकाजला सुट्टी होती त्यांच्या.

हो खरच! आज खरच सुट्टीचा दिवर होता. आमच्या राणीसरकारांचा नव्हे, राणिसरकारांच्या आईचा. 
आज राणीसरकारांच्या आईचा ‘Weekend’ होता आणि म्हणून राणीसरकार पण खूश होत्या. आज 
त्यांना आईने लवकर उठून अवरण्याची कसलिच घाई केलेली नव्हती. आईने आज लवकर उठवले 
नाही म्हणजे आज आई घरी आहे हे अमच्या राणीसरकारांनी, म्हणजेच माझ्या २ वर्षाय भाची 
अहनाने चांगलच ओळखलं होतं. एरवी ७.३० - ८.०० ला उठणारी अहना, आईच्या weekend च्या 
दिवशी हमखास लवकर उठत असे आणि आईला उठवून म्हणत असे, “आई उठ! अहनाची सकाळ 
झाली.”

एरवी सगळीकडे तुरूतुरू पळून, आंगापक्षा मोठा झाडू घेउन आख्ख घर झाडून काढणाऱ्या अहनाने 
आज सगळ्याला सुट्टी दिली होती. सकाळ पसून राणीसरकारांनी काही खालं नाही, ह्याने 
राणीसरकारांची आईच जस्त अस्वथ झाली होती. “आज मनीमाऊने सांगितल्या प्रमाणे छान
बटाट्याची भाजी केली आहे. मग अहना आज छान भाजी पोळी खाणार का?” ह्या प्रश्नाने मात्र
राणीसरकारांचा अबोला तुटला. “अहनाला दु-दु हव” अशी फर्माईश त्यांनी दिली. “ बरं! मग अहना
आज कपानी दुध पिणार आहे का? आई सारखी.” ह्या आईच्या बोलण्याला मात्रा राणीसरकाराने जरा घुश्यातच उत्तर दिलें, “अहनाची बाटली काऊने नेली. काऊ दादा अहनाची बटली दे. असं काय करतोस?” अस म्हणून तोंडात बोट घालून, कुस बदलून त्या परत लोळत पडल्या. 




9 comments:

neha kadegaonkar pisolkar said...

very nice Amala.. keep it up.. hw r u?-

Manasi Raykar - Deshpande said...

mastch!!!

Rohini Vaidya said...

Good One!! N keep it up… J

manali kulkarni said...

waah...mast ch !!! chhaaan lilila ahes..!!! :D

चिंतामणी प्रभाकर जोगळेकर said...

Nice one !!

Shrikala Sane-Kanade said...

mast...keep writing more often...

Chintamani (Abhijit) Limaye said...

aaj vel zhala blog vachayala.

Chhan zhala aahe.

Archana Kulkarni said...

Good one!

Prasad Joglekar said...

Chaan! ekdam halkafulka,
keep u r writing going!