तोरणा - Much Awaiting Trek
१६४६ साली वयाच्या १६व्या वर्षी महाराजांनी तोरणा गड घेऊन स्वराज्याचे तोरण बांधले. असा समज आहे, की त्यामुळेच त्याचे नाव तोरणा पडले. पण खर तर ह्या गडावर तोरण नावाची पुष्कळ झाड असल्या कारणाने त्याच नाव तोरणा पडल आहे. महाराजांनी त्या गडाचा प्रचंड विस्तार पाहून त्याचे नाव 「प्रचंडगड」 ठेवले.
तोरणा काही न काही कारणाने माझा नेहमी रहात होत. तो ह्या खेपेला पूर्ण झाला. जाम मजा 
केली. एक ९ वर्षाची चिमुर्डी केतकी आमच्या बरोबर होती. केतकी वय वर्ष ९ आणि आपटे काका वय वर्ष ५५, सगळ्यांना लाजवतील असे चढत होते. केतकी माझ्या बरोबर कधी चालायला लागली माहित नाही, पण मग चढताना आणि उतरताना ती मझ्या बरोबरच होती. "चल आपण सगळ्यांच्या पुढे जाऊया, ह्या दादाच्या पुढे जाऊन मग थांबुया हे असले प्रोत्साहन कारक वाक्य नंतर मालाच भारी पडले. ती चिमुर्डी थांबायलाच तयार नाही.
तोरणा तसा सोपा असला तरी त्याचा प्रचंड विस्तार आहे.
सुरवातीलाच कडा चढाईने ह्या गडाची सुरवात होते. मार्च महीन्यात सर्वत्र चुक रान पसरल्यामूळे हिळवळ तशी नाहीच. धकून भागून आम्ही वर पोहोचलो. ह्या सगळ्यात भर म्हणून की काय तोरण्या ला वर्ती जे मंदिर आहे, त्याचे काम चालू होते, त्यामुळे सर्वत्र सिमेंटच सिमेंट होते. सगळ्यांनी बाहेर वरांड्यात सोपण्याचा विचार आला. आम्हा मुलिंना मात्र त्या सिमेंट मधे आमच्या Sleeping bags टाकून झोपावे लागले. मुलिंनी बाहेर नको, रात्री खूप थंडी पडते, Safety च्या द्रुष्टीने ते बरोबर नाही... असे अनेक सल्ले मिळाले. असो....
Difficulties always come from all side अस म्हणतात ते काही खोट नाही. काही कारणामुळे, काही चुकिच्या calculations मुळे ७-८ जणांना पुरेल एवढेच जेवण आमच्या कडे होते, आणि आम्ही होतो आंदाजे २०-२२ जण. आपटे काका, पाटकर काका, केदार आणि त्यांची मुलगी केतकी ह्यांना पहीले जेवायला दिल. नशीबाने काही मंडळी रात्री गड सढून येणार होते. त्यांना ताबडतोप phone लावण्याचे प्रयंत्न झाले. एकदाचा तो लागला, नशिबाने ते hotel मधे dinner घेत होते. लगेच parcle आणयला सांगीतले. ३घा जणांच्या Instant food मधे आम्ही पाच मुली जेवलो. आम्हाला ते पुरल हे सांगायला नको. मुलगी असल्याचे अनेक फायदे असतात त्यातला हा एक. रात्री चढून येणा~या मंडळींना येयला बराच वेळ लागणार होता. पोटात तर सगळ्या मुलांच्या आग पडली होती. शेवटी पप्पूने एक नविन dish चा शोध लावला "पापड कोशिंबीर". आमच्याकडे बरेच पापड होते व काही tamatoes, onions, फरसाण असे काही सामान होते. मग काय, झाली कोशिंबीर तयार. पाव-भाजी ज्या चविने खावी तशी ती कोशिंबीर मुलांनी खाल्ली, बिच्चारे :( नंतर आजून एका dish चा शोध लागला. सकाळच्या Pack-lunch मधे काही जणांनी "रावण पिठले आर्थात श्रिखंड" आणल होत. मग Apple श्रिखंड dish चा शोध लागला. माला तो प्रकार बघूनच कसतरी झाल. "अग खाउन बघ... कसली मस्त teast आहे" अस म्हणत बल्लुने माला एक फोड श्रिखंड लाउन खायला दिली. खर संगायच तर काहीही चव नव्हती त्याला. "हू! पोट भरल्या चा परीणाम, म्हणून तुला त्याची चव लागत नाही... कदर नाही" इती बल्लू. खरच भुकेला कोंडा आणि निजायला ढोंडा.
रात्री साधारण १.०० ला बाकीची मंडळी वर पोहोचली. मग सगळे ताव मारत बिर्याणी जेवले. तो परीयंत आम्ही मुली झोपी लेलो होतो, गाड. ट्रेक म्हंटल की अश्या छोट्या गोष्टी घडायच्याच. चालायच........
पाहाटे कोणाच्या तरी घोरण्याने माला जाग आली. आपटे काका सवई प्रमाणे आधिच उठून चहाच्या तयारीला लागले होते. काका ५मि. नंतर उठते अस म्हणून माझा जर डुलकी काढण्याचा विचार होता. पण घोरण्याचा आवाज मंदिरात घुमत होता. सगळयांचीच झोपमोड होत होती. आपटे काका हुशार, त्यांनी चालताना हळूच वाकून त्या घोरणा~या माणसाला हातानी हलवल्या सारख करुन नमस्कार केला. तो माणूस दचकून जागा झाला,"काय, कोण?" काकांनी तेवढयाच शांतपणे उत्तर दिल," Sorry! पाय लागला होता". आम्ही ओठ दाबून हसत होतो.
आजून एक आठवण म्हणजे - मी आणि बल्लू रात्री ९.३० ला पाणि काढायला म्हणून तळ्यावर गेलो. पोटात भितीचा गोळा होताच. बल्लू पाणि काढत असताना मी Torch दाखवत उभी होते. पाणि भरून आम्ही वळालो आणि माझीच एवढी मोठ्ठी सवली पडलेली बघून मी घाबरले. केस विखूरलेले, त्यात ते curley आणि मी केवढी - माझी सावली केवढी.... आधीच तो तोरणा गड, भिती असतेच. भकास आणि खूपसा Haunted वाटणारा गड आहे हा. पाणि घेउन आम्ही निघालो. मी आजू-बाजूला कोण आहे का बघायला म्हणून torch फिरवत होते आणि प्रकाश अचानक एका water pump वर पडला. मी आणि बल्लू दोघेही घाबरलो. १मि समजलच नाही काय आहे ते. समजून पण फार काही भिती गेली नाही. बल्लू माला म्हणाला," शर्वाणी चल आता पटापट" आणि आम्ही सुटलो ते थेट मंदिरात येउन थांबलो.
जाम धमाल आली... प्रतेक ट्रेक चा आठवणी आणि अनूभव वेगळे.
